De jonge James Kilroy werkte in de jaren veertig in de haven van Boston. Hij had een baan waarbij hij dag in dag uit grote containers met spijkerbroeken in stoomschepen moest laden.
Op een zekere novemberdag was het weer grijs en grauw en James Kilroy voelde er meer voor om binnen te blijven, waar het droog en warm was. De voorman kwam hem regelmatig controleren en riep dan dingen als "Hey Kilroy, ben je weer aan het dagdromen?", "Krijg je nou nooit eens iets voor elkaar?". James was het gewend.
De containers met 100.000 spijkerbroeken stonden klaar om ingeladen te worden. Daar kon hij niet omheen, het moest gedaan worden - dus hij ging er maar weer mee aan de slag.
Maar terwijl Kilroy bukte om de eerste houten kratten op te pakken, kreeg hij ineens een geweldig idee - zo goed, dat hij het wel MOEST doen. Hij pakte een stuk krijt en schreef in grote letters op elke container: KILROY WAS HERE!
De containers en kratten verschenen in elke haven over de hele wereld en zodoende verspreidde de kreet van James zich ook steeds verder. En vanaf dat moment, wanneer de voorman weer eens liep te schelden tegen James dat hij nooit eens iets gedaan kreeg, wist hij wel beter - in de havens van tientallen steden over de hele wereld kenden ze hem.
Ook al kon hij er zelf niet vandoor, hij realiseerde zich dat er meer manieren zijn om over grenzen te reizen - hij was een wereldreiziger en voelde zich vrij en onafhankelijk…